birinci sınıfta daha küçük yaşlardan tanıdığım bir arkadaşımla başka bir arkadaşımın evine gitmiştim. saatlerce oynadıktan sonra çıktık evlere doğru ayrıldık. o sıralar oturduğumuz yerde iki ayri boş arsa var yolu kısaltan. hâlâ o mahalle maçları yaptığımız büyük olana baktıkca duygulanırım da. eve uzak olan arsaya girerken karşı komşumuzun geldiğini gördüm. tuttu beni herkes seni arıyor neredesim diye eve doğru götürüyor. bu sırada altımda babamın ablama aldığı ama ablamın kontra pedal olduğu için kullanamadığı fıstık yeşili bisikletimiz var. onu da elimle götürüyorum. ikinci arsaya geçtiğimizde evin önündeki kalabalığı görüp yusuflamaya başladım. ortalarına gelirken babam bizi görüp birkaç adım attı. yan yana gelince öyle bir tokat yedim ki 15 seneye rağmen yazarken yine acısını hissettim bak. ben ağlayarak eve girerken milletin o daha çocuk niye vurdun vs dediklerini hatırlıyorum ama belki de hayal görmüşümdür kafa o derece gitti. evde ablamla kardeşim yemek başında ben de gözlerim dolmuş ama.ağlamaya korkar bir hâlde oturdum. o sırada annem içeri girdi. ben ona teselli bekleyerek bakarken iyi olmuş neredesin sen diye çıkıştı. ben de koyuverdim kendimi. annemi bile karşı tarafa geçirecek kadar beyinsiz olduğumu çok acı bir şekilde farkettim...