"rüyanın bittiği yerde başlayan bir masal yok mudur prensim? insanların uyanıkken de sevildiği masallar...
biliyorum hiç sevmeyeceksiniz beni, belki kendi yıkımımı hazırlıyorum sürekli konuşarak. itiyorum sizi, yanıma yaklaştırmıyorum. böylelikle sizi kendimden uzak tutuyorum, size sözcüklerden bir orman örüyorum; gene sevesiniz diye belki, hiç sevmeyesiniz diye belki. konuşarak kendimi, sizi ve beraberliğimizi boğuyorum. oysa ince, iyi yürekli biriyim. sevmek ve sevilmek istiyorum. belki de durulurum zamanla, tılsımsız, büyüsüz sevin beni nolur. hatalarım, zaaflarım, kusurlarımla sevin. masalımın ağırlığı altında ezilmiş yüreğimden şimdiye değin uydurulmamış bütün geçmişimi, bütün geçmişi ,bütün yaşadıklarımı bir çırpıda anlatmak istiyorum. sevmek istiyorum ama önce sevmeyi öğrenmek istiyorum.
bir dil sağanağı altındayım şimdi. sözcükler ağzımdan kayı kayıveriyorlar. onlara tutunarak yaşıyorum belki de. "
(bkz: üç aynalı kırk oda )