bir gün bir masa başında, sayfalarca mektup bırakarak arkamda, sol elimde viskimi yudumlarken ve elbet çokça gözyaşı ile gecenin sabaha bağlanmasına çok az kalmışken sonlansın isterim hayatım, belki de ben sonlandıracağım. ölmek de ölmemek de bana ihanet gibi. gecenin ızdırabını hisseden bir ben miyim? geceleri sevdiğimi söylüyorum ama ruhuma bir işkence adeta. sanırım benden adam olmaz. ahiret midir beni engelleyen bilemiyorum ama sanırım en büyük sebebi biriktirdiğim, birlikte olduğum iyi insanlar. komik olsa da varoluşun sızısı siz hiç siz oldunuz diye ıstırap çektiniz mi yahut var oldunuz diye. ruhum geceleri bir mengeneye sıkıştırılmış gibi. allah'ım, kendimden nefret ediyorum. en azından kendime tahammül edecek sabrı bağışla bana.