aşktan sevilmemekten konuşamamaktan korkmuyorum aslında. bunları bir süre aşabileceğimi bildiğim için ya da belki sonunda mutlu olacağım düşüncesini bildiğim için. en çok zamandan korkuyorum sanırım geçip gittiği için o eski günlerimin düşüncesiyle uyuyamadığım için. beklemekten bunalıp acaba sonunda ne olacak düşünceleriyle boğulmaktan zar zor kurtulurken kendimden de korktum aslında. sanki hayatımda herkes gidecekmiş bense onların acılarıyla kalacakmışım gibi korktum çoğu şeyden. erkeklerde korkar mı demesinler diye gece kendimle yüzleştiğimde akan bir kaç damla yaşa sakladım korkularımı belki de o yüzden anlatamadım.