bir kızı çok sevdim... yani öyle bir sevdim ki dünyayı görmez oldum. gözlerim öyle bir bakıyordu ki ona bana her şeyi veriyordu. cesaret,umut,hayaller aklınıza gelebilecek her şey. güzel şeylere sahiptim kısacası,hayattan keyif alıyordum. tam tamına 1.5 sene beraber geçirdik ve bu geçen zaman içerisinde yaşanabilecek her şeyi doruğunda yaşamak adına varımı yoğumu ortaya koydum. doğrularımdan vazgeçtim! insan doğrularını bir anda bırakınca afallar ya afallamamıştım çünkü ona inanmıştım. dedim ki kendime işte bu aradığın her şey karşında. çok sevmişti beni, ben de o'nu çok sevmiştim. ailemi karşıma almıştım,arkadaşlarımı dostlarımı karşıma almıştım... ayrılıklarda yaşadık elbet ama hiç bir zaman kopmadık birbirimizden. ama bir gün gitti ve bir daha hiç dönmemek üzere gitti. gitme demedim ilk defa,dur demek istemedim. neden mi ben her şeyimi verirken o sadece almayı seviyordu ve ben artık yorulmuştum. her şeyini feda eden ve sadece o'nun için çabalayan insana o dedi ki; sen neye çabaladın,1.5 sene içinde neyi feda ettin. cevabım sadece sağolasın demekti onu bile içimden söylemiştim dışımdan hiç bir ses çıkmadı. çıkamazdı ki zaten ben böyle severken o bana bunu diyebilmişti. gitti işte kısacası. ben ise onu her gün beklerim kendi içimde asansör sesini duyunca acaba o mu geliyor derim kendi kendime ama gelse açmam kapıyı. ben onu beni bırakmadan önce ki halini sevmiştim. ben 4 ay oldu ayrılığımız 4 ayda sadece sessizce yaşadım hayatımı. o mu? o hayatına baktı, o yanlış insanlarla samimi oldu. o bende bulamadığı görmediği sevgisizliği,nankörlüğü başkalarında görmek için gitti aslında. çünkü ben ona her şeyimi feda edip her şeyi onun için çabalamıştım.