asosyal itiraf

ilk kez bir cenazeye katılmıştım babaannemin cenazesine.. okuldan gelmiştim servisten indim sokak kapkaranlık sanki sokak lambası bile yastaydı be yanmıyodu.. arkadaşım geldi yanıma çantamı aldı sırtımdan babaannemin evine doğru gidiyoruz. aynı sokakta oturuyoduk bizim dükkanımızda aynı sokaktaydı dükkanın önünde bir kalabalık var hepsi erkek babamla tokalaşıyor herkesin suratı asık bi şey olmuştu belliydi. apartmana girdik halamın çığlık sesleri geliyor evin kapısına geldik bi ton ayakkabı içimden inşallah gün vardır dediğimi iyi hatırlıyorum. aslında her şey açık babaannemin durumu kötüye gidiyordu zaten hastanedeydi ama biz umutluyduk eski topraktı sonuçta.. halamın feryadını duyduğumda bile inanmak istemedim, içeri girdik annem kapıda ablam köşede ikisininde yanakları ıslak. geçtim bi köşeye oturdum etrafı seyretmeye başladım idrak edemedim olayı uzun bi süre, sonra en küçük kuzenim geldi anneannem kuş mu oldu anne artık uçabilecek mi diye sordu annesine.. ben o gün büyümedim belki ama anladım. anladım ki şu 3kuruşluk dünyada hiçbir şey için üzülmeye değmez aşkmış paraymış aşk acısıymış hiçbiri için.. şu dünyada ağlayacaksan sevdiklerin için ağlayacaksın be sözlük ailen ve ailen kadar sevdiğin arkadaşların için ve eğer yaşayacaksan adam gibi, bi gün kuş olup uçacağını bile bile yaşayacaksın yarına kırgınlık bırakmadan