bugün bana aldığı ilk ve son hediyenin kutusunu açtım. nasıl cesaret ettim bilmiyorum. şair derdi bana. aslında etrafımda şair diyen çok ama onun demesi bambaşka. şiir severdi. pek cesaret edemese de yazdı mı güzel yazardı da ama en güzel yazdığı şey o küçücük kağıtlara yazdığı cümlelerdi be sözlük. bana da bir kalem almıştı üzerinde ismimin yazdığı. en güzel şiirlerini yazarken, en önemli imzalarını atarken yanında olsun, sana uğur getirsin demişti. ilk ona yazmıştım ulaşması aylar sürecek olsa da.. küçük notlar da vardı ayrıca. bugün açtım hepsini tek tek okudum. yalan yok ağlamak falan gelmedi içimden, gözlerim de dolmadı. aksine gülümsedim her notta. iyi ki vardım sonuçta, iyi ki doğmuştum. emre'nin en sık kullandığı 3 kelime diye listelemişti. 1; günaydın. her sabah telefonu eline alma sebebi olduğumu söylemişti. 2; peki bakalım. hiçbir telefon görüşmemizin bunu söylemeden bitemediğini yazmıştı. 3; güzellik. tamam bunu söylediğinde şımarıyorum diye itiraf etmişti. o gün rehberde adını güzellik olarak değiştirmiştim. aslında o bilmese de ilk başta öylesine bir iltifat olarak söylemiştim ama o andan itibaren benim için en değerli sözcüklerden olmuştu. istanbulluydu ama dışarıda okuyordu. uzaktaydık yani. bir gün telefonda sultan lokumu muhabbeti geçmişti ne kadar sevdiğimi söylemiştim. o küük kağıtlardan birisinde 'sultan lokumu yapmayı düşündüm ama bozulma riskinden dolayı gönderemedim. borcum olsun' yazıyordu. borcunu ödeyemedi sözlük. bu kutu bizim kutumuz olsun belki yıllar sonra çok şey biriktirmiş oluruz demişti. şimdi o notlardan başka bir şey yok. zaten yıllar da geçmedi. şimdi belki diyerek onun yanına gitme hayalleri kuruyorum. gideceğim ve sultan lokumu isteyeceğim. ama yapmasa da olur. bir kez daha sarılabileyim, bir kez daha kokusunu içime çekebileyim bir kez seni seviyorum desin yeter. daha önce de söyledim ya bir kez bile seni seviyorum demedi bana...