asosyal itiraf

lise bitmiş bir sene boşta kalmışım. sonraki sene karadenizde yazın mevsimlik ırgat olarak çalışıyorken sonuçlar açıklandı afyon kocatepeyi kazanmışım apar topar batmana oradan da afyona yolculuğum başladı. büyük bir heyecanla kaydımı yaptım memlekete geri döndüm babamın ''gurur duyuyorum seninle'' bakışlarını hiç unutmam. biz 5 kardeşiz en büyükleri benim ve çok fedakarlık yaptım ailem için. her neyse 1 2 hafta sonra okul açıldı babam benimle geldi afyona kadar yurt işi falan için. giderken elime 200 lira harçlık verdi. hayatımda hiç 200 liram olmamıştı. afyonda kalan ya da afyonu gören bilir çok soğuk olur afyon. ceketim olmadığı için kendi ceketini bana verdi babam. babam o soğukta 3 saat boyunca otobüs bekledi. o gittikten sonra baya ağladım bu duruma. babam memur maaşı da iyi ama borç batağında olduğumuz için o yıllarda durumumuz iyi değildi. her neyse okulun ilk günü gittim okula ırgatız biz kardeşim memur çocuğuyuz bilmeyiz öyle lüks şeyler falan. ilk derse girdik, güneydoğunun kavurucu sıcağından egenin göt donduran soğuğuna gelmişim haliyle grip oldum. sınıfta burnum akıyor, kimseyi tanımıyorum ve peçetem de yok. burnumu çekince herkes bana bakıyor . sınıfta herkes ikoncan, pelinsu. aşağılayıcı gözlerle bana bakıyorlar. önümde oturan gariban olduğunu anladığım bir kız bana peçete verdi. hayatımdaki o iki gün bana zaten üniv. okutmadan mezun ettirdi. ve geldiğim yeri asla unutmadım. not: babamın ceketi hala bende ve çok iyi muhafaza ediyorum. ileride kendi çocuğuma vereceğim.