asosyal itiraf

bugün tüm gün evde otur otur sıkıldım. akşam 8 gibi arkadaşımı aradım 8.30da buluştuk. oturduk birer kahve içtik dertleştik. 10da sevgilisiyle buluşacaktı 9.30 gibi ayrıldık. ben de eve gitmek istemedim. cektim bi manzarası olan yere. açtım müziğimi yaktım sigaramı. memleketi izliyoruz yalnızlığımla. şarkılara eşlik ediyorum. keyifleniyorum, kederleniyorum. gözyaşları döküyorum. derken bir baktım o arıyor. gözlerime inanamadım ulan dedim hayır olamaz. böyle bir kalp çarpıntısı yok sözlük yok. açtım. efendim dedim sesim titreyerek. napıyosun dedi müsait misin. müsaitim dedim, cektim bi yerde oturuyorum tek başıma sen napıyosun dedim. evlerinin altındaymış eve giriyorum şimdi dedi. sonra dikkat ettim ki ağlıyor. noldu dedim neyin var cok kötüyüm dedi. hemen geliyorum bekle dedim. tamam ben de eczanemin oraya geçiyorum oraya gel dedi. çıktım gidiyorum. bir telefon daha. gelme ben eve giriyorum şimdi girmezsem kötü olucak diye. ne var evde ne oldu dedim 5 dakika bile olsa görüyüm diye ne kadar yalvardıysam da yok dedi. eve gidince yazarım dedi kapattı. ben de bulunduğum yerime tekrar döndüm. ama o ağladı ya sözlük telefonda. ağladığında aklına ilk ben geldim ya hani. zor durumda beni aradı ya hani. o kadar kötü ve o kadar iyi bir his ki. duygu karmaşası yaşadım. bir yandan gözlerim doldu isyan ettim hiçbir şey yapamadığım için. bir yandan iyi hissettim zor anında beni aradığı için. neyse yazdı. ölmek istiyorum dedi. her şeyden cok sıkıldım dayanamıyorum artık dedi. iyi ederim ben seni izin ver dedim. reddetti. kaç kere sordum neyin var bi olay mı oldu başına ne geldi de bunları düşünüyosun dedim. anlatmadı gizledi benden. hem beni aradı kötü anında. hem de yanında olmamı istediğimde reddetti. elimden geleni yaptım. ama çare bulamamak cok yıprattı. neden böyle diye soruyorum saatlerdir kendime. bi fikri olan varsa söylesin be. kafayı yiycem artık. benim de deli gibi ona ihtiyacım var. beni kaç defa tekrar deneyelim dediğimde reddetti ama bunu neden yaptı bugün. cıldırıyorum sözlük. cıldırıyorum.