asosyal itiraf

annem bayıldı. babam ve sevgilisini sürekli takip ediyor, takıntılı onlara. yine gidip gelmişti. dolapta fasülyeyi bulamadım diye bağırmaya başladı. sonra bir duraksadı ama umursamadık. tutun beni dedi. mutfağın ortasında, dizlerinin üstündeydi neredeyse. kalbim ağzıma geldi sözlük. iki gün bile olmadı buraya onun yaşlılığı ve ölümüyle ilgili yazı yazdım. bir yandan annemin arkadaşını arıyorduk, bir yandan kolonya koklatıyorduk. bu arada sinirden kahkaha atıyorum bol bol. ambulans istemedi, evde toparladı biraz. uyanır uyanmaz bana hakaret etmeye başladı. 'beni öldüreceksiniz.' dedi. sonra biraz soluklandı, 'test yaptırdım sonuçlarım kötü. sizin telefonlarınıza çıkmayan adam sevgilisine onlarca paket market alışverişi yaptı bu gün, sevgilisinin yiğenleriyle alışverişe gidip bilgisayar aldı. ben gidince o adamın yanına gitmeyeceksiniz ve ona muhtaç olmayacaksınız. benim malım mülküm size yeter. bir teyzen gelip buraya yerleşir, size bakar. seni sikip atarlar sokağa, güvenmiyorum sana. sokaklarda orospu olursun bu gidişle. ben gidince kardeşine bakmak zorundasın. kendini toparla. benim çok zamanım yok. öğrenebildiğin kadar öğren.' dedi. bu arada babam istediği mesleği seçmedim diye beni evlatlıktan reddetti. büyük teyzemin kanserinin ilerlediğini ve tedaviye cevap vermediğini öğrendim bu gün. benim kan değerlerim de aşırı düşük çıkmış. insülin direncimden dolayı kilo vermekte sıkıntı çekiyorum ve genelde insanların alay konusu oluyorum sürekli. ama kafama takmamalıyım çünkü en yakın arkadaşımın sevgilisiyle birkaç aydır buluşmaması daha büyük bir sorun. ona taparcasına bağlı olan ailesine saçma salak atar yapması daha önemli. her şeye rağmen gülümsemeliyim çünkü hayatı en kolay yaşayan kişi benim, onlar hayatın büyük darbelerini yemiş kişiler. değil mi? fasülyeyi bulamadığım için özür dilerim anne. söz veriyorum bir daha dikkatli bakacağım.