"oğlumu öldürsünler diye askere göndermedim amirim. eline kınayı öldürsünler diye yakmadı anası. bizde adettir, davul zurnayla uğurladık, davul zurnayla karşılayacaktık; ağıtla karşıladık... düğününü yapacaktım; toprağa gömdüm.. konvoyla eller üstüne uğurladım; cenaze arabasıyla geri geldi...arkadaşları koca otobüsü oynattı yerinden giderken. asker nedir amirim? asker; annenin babanın, komutana emanetidir; emanete böyle mi sahip çıkıyorlar amirim? böyle mi? eğitim zayiatıymış.. külliyen yalan! sezai her şeyi anlattı bana. eziyet ede ede öldürmüşler çocuğu, eziyet ede ede. eğitimde değil, keyfi yapmışlar. peşini bırakmayacaktım, dün sezai, metin buradaymış diyince bir göreyim dedim. görünce kan beynime sıçradı. terhis olmuş, elini kolunu sallaya sallaya dolaşıyordu. o an birden aklıma geldi, dedim: 'şimdiye kadar ölenlerin hangisinin sorumlusu bulundu?' bulunmadı. benim oğlumun da bulunmadı! her gün gazeteler yazıyor, aç bak: kaç çocuk hayatının baharında kara toprağa giriyor? ne uğruna be amirim!? ne uğruna? vatanı mı kurtardılar? kurtarabildiler mi vatanı!? neden ölüyorlar be amirim? kimi dayanamıyor, vuruyor kendini. kimi kavga edip vuruyor birbirini. böyle düzen olur mu? bu mu peygamber ocağı amirim?"