bakın size hayatımda en huzurlu hissettiğim yeri hayalimi anlatayım küçük köy de bir ev iki katlı tam meydan da tüm tepeler gözünün önünde , önünde yemyeşil bahçe, önü kocaman avlu, arkası tarla, biraz yukarıda göl; karşısı kavaklar, yanı çamlık, önünden dere geçiyor şırıl şırıl arada bir kurbağalar firar ediyor, ev de yürürken yere bastığında o ahşap gıcırtısı bile huzur veriyor evin tavanında iğde yaprakları asılı taştan örülmüş duvarlar da emeklerin izi var bir pencereden bakıyorsun camı açınca üzüm salkımları odaya giriyor davetsizce onları bal arılarıyla paylaşıyorsun, bir pencereden mezarlık gözüküyor mesela ölümü hatırlatışı bile güzel akşama kadar bahçelerdesin sonra biraz gökyüzü kızıllanınca yak semaveri otur cevizin gölgesinde ama ellerin toprakla uğraşmaktan yorulmuş olsun en alttaki cevizlerden düşsün kafana arada acıtmaz sonra meydandan geçen kim olursa olsun o kopkoyu demli ve bir o kadar tatlı çayından içmeden geçmesin sırtında tırpan elinde el arabası bahçelerinden gelen insanlar tatlı muhabbetinde soluklansınlar , komşunun köpeği gelsin başını okşa merhametini hatırla kavaklardan binbir çeşit rengarenk kuş uçsun gözlerini kapat sadece cıvıltıları dinle evin taştan duvarlarının arasına yuva yapan serçelere ekmek kırıntıları bırak, arada baykuş evin bacasından içeri düşsün her seferinde sana ben bacadan girme demiyor muyum diye kız , havası mutluluk , suyu huzur, toprağı bambaşka bir yer olsun ama bu şehirde bize kalan egzoz dumanlarına bürünmüş kapkara ve samimiyetsiz havayı solumayalım artık mesela