asosyal itiraf

karşımda ki insan sırf bana alışmasın, iyi bir insan olarak hatırlamasın, onu gizli tuttuğumu özel olarak içimde sakladığımı bilipte bu duyguyu yüreğinden atamayacak gibi olmasın, bana olan duygularını bastırsın, onda bıraktığım etkiyi arayacak duruma gelmesin, yaşamını yeniliklerle sürdürsün, ben olamadigim zaman da ayakta dimdik dursun, ilgimi yeri geldiğinde göz ardı edebilsin, üniversitesine odaklansin, hayatını kurtarsın diye ben yüreğimi köşeye koyup kalpsizmis gibi davrandım. gözlerime bakıp sözlerini yuttugunu gördüm, için gitti, 'ozlemeyecek misin beni, sarıl bari' dediğinde kollarımı kıracak oldum sarılmayayim diye, ağlayacak olduğum o sahnede kahkaha attım karşısında. 'gidemeyeceğim' derken gözleri dolu doluydu abi, 'git artık' dedim abi ama benim içim gitti. 'bana anlat, neyin var' dediğinde 'sussana' diye bağırdıgim oldu bir caddede. o bir cadde boyu yolda 3 kez durdu 4 kez sarıldı 7 kez öptü. bir kalastan farksız durdum karşısında. 'kırdıysam pardon, ben seni güldürmek istedim sadece' dedi o bir cadde boyu yolda. benim gikim çıkmıyordu gene, oysa içimde fırtınalar kopuyordu. neyse abi, 7-8 saat sonra uçağı var. benimle olamadı ama en azından yolu açık olsun bu güzel insanın.