su aralar yavas yavas ölmekteyim. sadece ruhsal anlamda degil bu fiziksel anlamda da ölmeye basladim rahatsizliklar vesaire. bunlar onemli degil su an gozumde nedenini de bilemiyorum oncelik verdigim her sey degisti de tek onceligim o oldu sanki.yarin 21.59' da tam 2 ay olacak dile kolay 2 ay. ama bilmiyor ki onsuz gecen iki ayin ne kadar surdugunu? gecen gunlerde konustuk ama oyle normal olarak degil sirf daha kolay unutabilmek icin kendini o beni unuttu diye kandirmis. peki mumkun muydu boyle bir sey bunca derdin sorunun icinde onu unutabilmek kolay miydi tam 3 yildan bahsediyoruz. yakinlarda dogum gunu var ve ne yapacagim hakkinda en ufak bir fikrim yok bu sefer. her yil mutlaka onu cok derinden etkileyecek seyler yapardim onu dunyadan cekip alir bambaska yerlere giderdik beraber mutlu bir sekilde. bu sefer boyle bir sey yapamayacagim ve bunu kabullenemiyorum kabullenemeyecegim de sanki :(