Buraya ne kadar pişman olduğumu mu yazacağım? Ne için? Birini sevdiğim için mi? Yazıya başlarken söyleyeyim de sonra yanlış anlaşılmasın. Öyle bir şey yazmayacağım. Aksine çok güzel bir deneyimdi bu. Aşık olmayı hiç istememişimdir ama... bazen bir seçeneğiniz olmaz. En başlarda hiç söylemezsem böyle çok güzel ilerlerim diyordum. Duygularımı belli etmezsem... ve ardından gerçek hayatta görüşünce/buluşunca... BAM! Söyleyecektim. En azından planım o yöndeydi. Ama olmadı... Peki ne oldu? Söyledim. Niye? Çünkü korktum... Neden korktum biliyor musunuz? ... Ocak ... Patlaması, ... Şubat ... Patlaması. Mart, Nisan, Mayıs... Darbe girişimi olduğunda bu Ankara'ya gitmişti. Ödüm patladı! Zar zor uyudum o gün.
Yani korktum. Benim o'na olan hislerimi bilmeden... 'başına bir şey gelecek' diye korktum.
Sonuç? Hayal kırıklığı. Alışkınım. Sorun yok. Ağlarım, zırlarım ama atlatırım. (Bkz: Ezip geçer yine de kalkarım)
Neyse şarkı bırakıp kaçayım ben. Atatürk Rahatlık Versin.
Öyle Dertli