asosyal itiraf

bu gün uzun süreden sonra kucağıma bir bebek aldım. annesinin kucağında rahat durmuyor diye bana verdiler dolmuşta. saçımla oynadı, gözlüğümü çıkarttı, kahkahalarla güldü. öyle gülebilmek isterdim sözlük. çok mutlu, çok huzurlu çok masumdu. annesinin değerlisiydi, anlaşılıyordu kadının gözlerinden. keşke annem bir kere bana öyle baksaydı. sanırım asla sahip olamayacağım şeyleri dilemekten bıktım ama keşke annem beni sürekli yerden yere vurmak yerine bir kere yerden kaldırmayı deneseydi be. öz annem annem bile benimle sadece babam hakkında bilgi almak için konuşuyor. insanların yanında çok mutlu bir aileyiz, evde olan hiçbir şeyi kimse bilmiyor. zaten etrafımda herkes var ama kimse yok sözlük. birkaç sene sonra şimdi yürüdüğüm yolun nereye varacağını da bilmiyorum. zihnim o kadar yorgun ki kendi içinde dibe vurdu bile. gerçi ne zaman dibe vurdum desem uçurumda bir dala asılı halde buluyorum kendimi ama neyse.