19 yaşındayım hala 14 senelik peluş tavşanımla uyuyorum. onunla konuşuyorum ona sarılıp ağlıyorum. geceleri onsuz uyuyamam mesela, mutfaga gitmem gerekse o olmadan gitmem.. aslında kırılıyorum, korkuyorum ve peluş'a sığınıyorum. hayatımdaki insanlara sorsan dünyanın en güçlü, sağlam kızı benimdir. hatta benim yani, sinirlendiğim süre zarfı içerisinde :d peluş'u da (ismi peluş) sosyal mecralarda fotograf paylaştığım öylesine bi tavşan sanmaları üzücü, bi tavşana bu kadar bağlanmak ister miydim bilmiyorum ama tek dostum o gibi duruyor şuan.. ay efkarlandım ben