asosyal itiraf

annem ben 9 yaşındayken çalışmaya başladı. kardeşim daha 3 yaşındaydı o zamanlar. daha o yaşta bile okuldan gelip evi toplar kardeşime bakardım. seneler geçtikçe bütün evin sorumluluğunu annem benim üzerime bıraktı. babamdan farksız olarak tek yaptığı istediğim bişeyi hemen almasıydı. şimdi bunları neden anlatıyorsun diyeceksiniz. annem her zaman benim ne yaparsa yapsın mükemmel sevgi beslediğim. anne olduğu için duyduğum sevgi saygıdan ayrı bir sevgiyle bağlı olduğum biriydi. ama her zaman bencildi.fakat her şeye rağmen ilk defa canımı bu akşam çok acıttı. babamla tartıştılar sonra bana kim haklı diye sordu. babamın haklı olduğunu söylediğimde bana döndü"sen ne biçim evlatsın?. istediğin herşeyi alıyorum halâ bana nankörlük yapıyorsun. ben bile sana katlanamıyorum arkadaşların nasıl katlansın? yalnız kalmayı hakkediyorsun" dedi. bu gün canım çok acıdı sözlük. istediklerimi almasaydı da keşke bana bir kuru teşekkür edebilseydi bunca yıldır yükümü taşımama yardım ettin diyip. bir gelip öpseydi. ama o beni en zayıf noktamdan vurmayı tercih etti. şimdi ben evden uzaklaşmak istediğim için sevgilim arkadaşlarım bana kızıyorlar. oysaki hiçbişey bilmiyorlar. ben de ne yapacağımı bilmiyorum. yani sonuç olarak hayatta en değer verdiğiniz insan bile sizi en zayıf noktanızdan aşağılayabiliyor. kimseye bu tavizi vermeyin.