bugün
yenile

    asosyal itiraf

    5
    +
    -entiri.verilen_downvote
    herşey. herşey bir araya gelip hiç olabiliyormuş. bir insanı hiç edebiliyormuş. dünyadaki en boş insan gibi hissediyorum. günlerdir okuyorum elime ne geçerse okuyorum. yorulana kadar. işığı daha fazla açık tutamayana kadar. sonrası kulaklık. bazen tek kelime duymadan onlarca şarkı dinliyorum. anlamsız. bazen bir şarkı geliyor. geçmem gerek o şarkıyı biliyorum , geçmezsem o şarkı bana geçirecek. ama bekliyorum öyle elim ekranın üzerinde bekliyorum. sonrası malum. zaman kavramı bitiyor. bazen uyuyorum sonra bir anda uyanıyorum sanki hiç uyumamış gibi. deli gibi telefonu arıyorum bulunca boş boş ekrana bakıyorum. şarjı sadece müzik dinliyerek bitirebiliyorum bu aralar. yarın ne yapacağımı bilmeden hemen gece olsun istiyorum. sonunda sessizliğe kavuşmak istiyorum. sessizlikte oturup birşeyler düşünmeye çalışıyorum. ama aklım öylesine dolu ki hem birçok şey düşünüp hemde hiçbirşey düşünmüyorum sanki. nedenini anlayamıyorum bu halimin. bazen aynaya bakıyorum uzun uzun. bana geri bakan gözlerde eski bir şey tanıdık bir şey yakalamaya çalışıyorum. ama onlar öyle uzak bakıyor ki bana sanki bir yabancıyı gözetliyor gibi hissedip kaçıyorum aynadan. nereye sığınacağımı bilmeden duruyorum. birşeyler düşünmeye çalışıyorum birşeyler yapmak istiyorum ama tüm vücudum buna ters enerjisi bitmiş sanki 100 yıllık bir makine gibi bitkin bıkmış işlemekten. hayatı bırakıp yatağıma dönüyorum. dışarıda bir yerlerde devam ediyor hayat duyuyorum. duyduğumdan nefret ediyorum. kıskanıyor da olabilirim. çok benzer şeyler sonuçta. ama seviyorum da bu halimi. sanki kendim gibiyim. çok şey yanlışmış gibi ama çok doğru geliyor. herşeyi düşünüp hiçbir şey yapamamaktansa hiçbirşey yapmak istemeyip hiçbir şey yapmıyorum. ama beynim durmuyor. benden ayrı bağımsız bir şeyler yapıyor. dahil olmak istesem boşluğa çekiyor. ufacık dünyamdan da kopuyorum. bir yardım çığlığı atıp herkese defolun gidin diyorum sanki. yalnızlığı isteyip. bir ten özlüyorum. hayallerime tutunmaya çalışıyorum. sonra onları da yavaş yavaş kaybediyorum. herşey gibi onlar da gidiyor. herşeyi unutmaktan korkuyorum. çaresizlik hissiyle baş başa endişe içinde geleceği bekliyoruz. olan herşeye ama yapabileceğim hiç bir şey yokki diyorum. dünyadan da sorumluluklardan da son sürat kaçıyorum. sanırım sadece yoruldum. bu kaçıncı şarkı? bilmiyorum. sarjım bitiyor. buraya yazmaktansa dünyanın sessizliğindeki gürültüleri müzikle bastırmaya çalışmak daha iyi bir seçenek gibi. kim bilir belki bu sefer bir rüya görürüm.
    ... diğer entiriler ...