çocukluğumu özledim be abi, o herşeyi umursayıp herşeyi soru sorarak "anne şu ne" diye soru sorduğum dönemleri özledim. gerçi pek hatırlamıyorum da en azından bir hissiz ve hiç gibi hissetmekten iyidir diye düşünüyorum çocukluğum. insanlıktan samimiyetten, saffetten, dostluktan herşeyden iğrenmeme sebep oldular. gerçi hepsinin yüzüne gülüyorum hala. onu da benim aptallığıma sayalım artık. bir gün neden böyle yaptım, neden gurur yapıp eskisi gibi olmak istemedim diye sorarsam eğer o masada diyeceğim şey çok basit beni/bizi haketmediler ama içimde bir ukte kalıyor, bunu diyince bile. eğer hakedilmemiş bir şeyse geçmişte neden güzel diye adlandırdık ki o hikayeyi, yani neden mutluyduk her ikimizde. bilmiyorum allah beni insanlarla sınıyor sanırım ama her gün aynı hayatı yaşayıp durmaktan, her gün sıkıntı çekmekten yoruldum. şükür şu günümüze, maddi bir sıkıntım yok ama ben hayallerimin gerçekleşmemesine ve güvendiğim yerden yediğim darbelere yanıyorum ama yine ve yine hayırlısı demekten başka bir çarem yok. zaten beklemek çocukluğumdan beri hayatımın vazgeçilmez kelimesi, o yüzden yine bekleyeceğiz. belki sonra yine ve yine.