çocukken bacaklarımı iki yana açıp salonun kapısına tırmandığım zamanları özledim.
sokaktan eve dönerken zile ulaşmak için demir kapıya komando edasıyla tırmandığım zamanları özledim.
eğer ki zil bozuksa 5. kata doğru "annneeeğğğ" diye bağırmayı özledim.
sokağın köşesindeki taş ve cam kırıkları olsa bile maç yaptığımız o arsayı özledim.
pazar tahtalarından yaptığımız evleri ve boncuklu silahlarla çatışmak için yaptığımız cepheleri özledim.
arsanın yanındaki binanın duvarına sprey boyayla çizdiğimiz kaleyi özledim.
misketlerimizle üçgen ve kuyu oynamayı özledim.
taso ve beyblade biriktirmeyi özledim.
yu-gi-oh kartlarımı, futbolcu kartlarımı özledim.
mey-buz yemeyi ve ısmarlamayı özledim.
babamı camda beklemeyi, geldiğini görünce 5. kattan aşağıya inip babamın omzunda eve kadar çıkmayı özledim.
dedemle güreş tutmayı ve her seferinde dedemi yenmeyi özledim.
sabahları babamın işe gitmeden beni öpmesini ve sakallarının batması yüzünden uyanmayı özledim.
ama en çok;
gelecek kaygımın olmadığı, hayatın ne olduğunu bilmediğim, kötü insanları tanımadığım, o eski küçük ama huzur dolu dünyamı özledim...