asosyal itiraf

birgün dersteyim mehmet aslan diye bir öğrencim var okadar konuşuyo ki size anlatamam sayısız kere uyardım o derste bi taraftanda pancar gibi kızarıyorum sabrımın sınırlarında tek ayak üstündeyim dayanamadım çağırdım yanıma başladım vurmaya sinirimi alamadım ağlamaya başlayınca bianda kendime geldim her şey ondan sonra başladı vurdu kapıyı suratıma çıktı ne olmuştu yani şimdi kafamda bir sürü soru derken tenefüs zamanı geldi çıktım sınıftan kafamda sorularla ben sanıyodumki dövdüm iyice artis oldu başıma çünkü kapıyı suratıma çarpmak nedir? aslında öyle değilmiş 2 yada 3 ders sonra tenefüste göz göze geldiğimiz zaman gözlerindeki korkuyu gördüm gözlerinde kin değil korkuydu beynimden aşağıya kaynar sular döküldü sanki okulun arka tarafındaki kömür dairesine indim gözleri gözümün önenden gitmiyodu bir türlü gerçektende çok üzülmüştüm acaba gerçekten her şeyi yapmışmıydım onu susturmak için yada susmasa nolurduki çocuk değilmiydi sonuçta o günden sonra mehmet de dahil kimseye vurmadım ama mehmet bana kin güdmesede birdaha neyaptıysam da eskisi gibi olamadık.