nereden başlasam bilmiyorum. hepimiz fazlasıyla çok zor günler yaşamışızdır.
içimdeki sesler bağırmamı istiyor, bağıramıyorum. yazarak anlat diyorlar, yazamıyorum.
kendimle olan savaşlarımı kaybettim. hatta bugüne kadar girdiğim bütün savaşları kaybettim. ne olursa olsun şu anıma kadar yaptığım, yaşadığım hiçbir şeyden pişman olamadım. birçok
yol ayrımı yaşadım, birçok insan kaybettim. bakıyorum çevremde
mutlu insanlar yok. herkes binbir dertle uğraşıyor. ve sürekli bir telaş içerisinde. kendime sorular sormaya bile
cesaretim kalmamış neredeyse.
acaba demeye
korkuyorum çoğu zaman. çünkü biliyorum, o
acabadan sonra her suçu kendime yükleyeceğim, kendimi yerin dibine gömeceğim ve herkese aşağıdan bakacağım. ve insanlar da bu durumumu bana karşı kullanıp; benim
duygularımı,
düşüncelerimi incitecekler. biliyor musunuz? artık düşünmek bile korkutucu geliyor bazen. uzun zamandır kendimi birşeylerle meşgul etmeye çalışıyorum
düşünmemek için. artık kendime
kıymet vermeye başlamam lazım. ve bir kere de olsa, kendimle olan savaşımda
içimdeki dağınık orduyu yenebilmem lazım...