küçücük çocukların hastane köşelerinde aylarını, yıllarını, minik bedenlerini yitirmelerine; günden güne acı çekerek, bu acıya alışmak zorunda olarak, dahası o yaşta bu olgunluğa mecbur edilerek yaşamalarını görmeye dayanamıyorum.
isyan ediyorum maddi yetersizlikten ötürü bu "sınava" sokulan anne babanın çaresizliğine.
tevekkül edemiyorum.
kabullenemiyorum.
elimden bir şey gelse de yardım edebilsem diye çırpındığım her durumda bir yaradanın olduğunu ve hiçbir şey yapmadığını, sadece sabır ve itaat beklediğini bilmeye dayanamıyorum.
bana bu merhameti veren de, bu acıyı çektiren de, merhametinden sual ettiren ve yüceliğini sorgulatan da bir.
şimdi ben, sıradan bir kul... elinde olsa tüm gözü yaşlıların her bir damlasına derman olmaya hazırken, sana isyan ettiğim için günahkar sayıldım.
nedenler içinde boğulduğum ve her sorgulayışta daha sağlam iman edemediğim için günahkar sayıldım.
maneviyatın, moralin, motivasyonun bile ucundan maddiyata dokunduğu bir dünyada varlığından güç bulmadığım ve teselli olmadığım için günahkar sayıldım.
ben kötü bir insan değildim ama kötü bir kul olduğum için günahkar sayıldım.
ve bildiğimden şaşmayarak ateşime odun atmaya devam ediyorum.