körüm. göremiyorum. karanlığın öyle bir yoğun hali ki, dokunabiliyorum.
aklımı testereyle lime lime ediyorlar ve bu sese dayanamıyorum.
yine sancılar, ağlak bir halde kafamı duvarlara çarpıyorum.
annem meşgule alıyor, aramıyor geri. bir sigara daha yakıyorum.
bekliyorum arıyor. "anne" diyorum. "kedim ölüyordu bugün. ben seni anladım bugün, affettim. farkettim ki, iyiliğini isteyerek sana muhtaç bir cana attığın bir adım onu öldürebilirmiş. bir et parçasıyla kedimi öldürüyordum anne ben bugün. istemeyerek. sen de iyiliğimi istedin de yaptın, ama olmadı di mi anne?" dedim. sustu. sustuk.
devam ettim "hani ben mükemmelliyetçiyim ya anne, olaylar kontrolümden çıkınca aklımı yitirirdim ya hani. ölüyordu kedim anne bugün. hani depresyon, dedim. durdursana ölümü, dedim anne. sevgimle durdurdum anne ben ölümü. sabahlara kadar sevdim de durdurdum." sustu.
devam ettim, inatla "anne hani seninle konuştuk ya 4 gün önce en son. bana sesin çok iyi geliyor, demiştin. ben o gün yoğunbakımdan çıkmıştım. geçen cuma intihar ettim ben anne" dedim. "ama iyiyim, merak etme. üzerime 30 yaşın ağırlığı çöktü ama iyi anlamda" dedim
"iyi bok yedin aferin. misafirlikteyim sonra konuşalım" dedi.
kapattım.
bir sigara daha yaktım.
sesini ne zaman duysam kokusu gelir buram buram burnuma.
çok özledim anne.