bir insanın hayatı bir günde değişir deseler inanmazdım. kız arkadaşımla bir senedir beraberdik. kalktığımda güneş yüzüne vuruyordu sanki bir filmde bir sahne gibiydi o kadar güzel o kadar sevimli. uyanmasın diye sessizce hazırlanıp okuluma gittim. nereden bilebilirdim ki bir daha onu göremeyeceğimi... ona son kez veda bile edemedim. son kez ona sarılmak için nelerimi vermezdim. iki sene oldu, iki koca sene. ve her yatağa yattığımda o gün aklıma gelir ve ben iki senedir doğru düzgün uyuyamıyorum. keşke ayrılmış olsaydık ya da aldatsaydı beni ama keşke yaşasaydı.
hayatım boyunca çok arkadaşım olmadı benim yalnızdım hep ama o beni hayatına soktu,ilk defa sıkıntımı anlatacak biri olmuştu en kötü anımda bile yanımda olması yetiyordu. en etkileyici yanı da her ne olursa olsun bana destek olmasıydı ki bu hayatımda ilk defa başıma gelmişti ve inanılmaz bir histi. sanki en büyük sıkıntı ufacık bir problemmiş gibiydi. ve artık o yanımda değil ve ben gerçekten toparlayamıyorum kendimi. bunları anlatacak bir arkadaşım yok ve artık içimde tutmaktan patlayacak hale geldim. odaklanamıyorum hiçbir şeye. artık bunları birilerine anlatmam lazımdı yoksa daha fazla içimde tutamazdım.
her neyse buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim her birinize. umarım sevdikleriniz hep yanınızda olur. onları sevdiğinizi söylemeyi aman ertelemeyin..