hissizleştim iyice. ne bir mutluluk, ne bir heyecan, ne de huzur. hissedebildiğim şeyler sadece sinir, öfke arada bir de üzüntü sanırım. insanlara da hiç tahammülüm kalmadı zaten, patlayacak sebep arar oldum. belki de insanlar hep böyleydi de, ben sabırlıydım bilemiyorum.
zevk de almıyorum yaptıklarımdan, hayatımdan. hayır evde de oturmuyorum bütün gün, sanki evde oturmayınca her şey düzelecekmiş gibi geliyordu da 1 ay öncesine kadar. her allahın akşamı dışardayım. sağda solda arkadaşlarla oturmaktan, arkadaşla spora gitmeye kadar sürekli bir şeyler yapıyorum ama hiçbir şey tatmin etmiyor gibi.
sürekli göğsümde bir öküz oturuyormuş hissi var. nasıl kurtulacağımı da bilmiyorum bu histen. hayattan tekrar nasıl keyif alacağımı da bilmiyorum. onlarca şey olsun istiyorum, sanki onlar gerçekleşince mutlu olacakmışım gibi. sanki hayatımdaki tek eksik şey onlarmış da, mutluluğa sadece bu kadar uzaklıktaymışım gibi.
sanırım zamanında benim birisine yaptığım şeyi, birisinin de bana yapmasına ihtiyacım var. gerçi öyle bir şey de istiyor muyum, onu da bilmiyorum.