artık birçok şeyden bıktım yorgunum. yaşadığım ev otelden farksız. uzun zamandır annem ve babam birbiriyle hiçbir şekilde konuşmuyor. bazen günlerce babamı gormedigim oluyor aynı evde farklı odalarda yaşıyoruz hepimiz, babam başka odada annem başka oda da. yemeklerini yarım saat arayla yiyorlar birbirlerini görmemek için. maddi durumlar yuzunden babam durumlari duzeltince kendine yeni bi hayat kuracagini soyluyor her firsatta. nefretin hakim oldugu bi aile ortaminda elimden geldigi kadar saglam kalmaya calisiyorum. evde bi cocuk olmam gerekirken zaman zaman ebeveynlerime ebeveynlik yaptigim oluyor. yavaş yavaş tükeniyorum. ailemle sorunlarım hakkında konuşmayalı uzun zaman oldu. duygusal anlamda eksilerdeyim ne ailem ne de digerleri hicbirsey beni mutlu edecek konumda degil. zaten yeterince içine kapanık bi insanım hayatım berbat bu durumda. hiç arkadaşım yok denebilir herkese uzak duruyorum. herkese harika bi ailem harika bi hayatim var gibi yapmaktan yoruldum. kimseye hayatımda olan biteni anlatamıyorum. tek yaptığım insan içine çıktığımda kendime yeni bi hayat kurgulayip sahnede rolümü oynamak. artık birşeyleri kaldıramiyorum. tek istediğim bu hayattan olabildiğince uzaklaşmak.