asosyal itiraf

beş aydır tanıdığım ama iki aydır hayatımda bulunmayan birini deli gibi özledim. hayatımın en eksik iki ayı bu. çünkü öncesinde bana sevgiyi öğreten biri vardı. ne oldu da gitti, muamma. düşününce biraz da hayatı öğretti bana. yarının garantisi olmadığını öğretti. bilemezdim birden kaybolacağını. nankör olmamayı öğretti. ondan başka yok muydu bana sevgisini aşılayan sanki? baktığım zaman, bana giderken kattıkları daha fazla. bu aşikar. ama ben fazlasını istemiyorum ki. kuru sevgisini eksik etmese bana yine yeterdi. sevginin ötesini ve gerçekliği görünce büyüyor insan. ama bak, büyümek istemiyorum ben. "ağzım kuru, gözüm yaş, düşlerim yangın ya söndür ya da yolumdan, caydırma beni"