piknik yapiyorduk, babamin is yerinin bahcesinde. gayet mutluydum sanirim 9 yasimin sonlarina dogruydu. söylemek gerekirse oldum olası böceklerden tiksinmişimdir. özellikle örümcek dediklerimizden.. neyse, piknik yapiyoruz ben çimenlere yayılmışım ayaklarımı falan uzatmışım keyfime diyecek yok. annem dedi ki "kedigillerden mavi olan, bi şey dicem ama sakin ol" bende "söyle annecim" dedim. ama o arada gayri ihtiyari kafami cevirince omzumdaki kocaman örümcekle göz göze geldim. mubalaga yapmiyorum ha, gercekten birbirimize baktik ve ben o anki şokla nefes almayı unutmuşum. dünyaya geri dönünce bir çığlık attiğımı bilirim bir de etrafta omzumu kaşıya kaşıya koştuğumu... o günden sonra da her örümcek gördüğümde, ya da adını duyduğumda, avuç içlerim kaşınır ve gözlerim dolar. üstüme gittiler, geçen seneden beri güncelleme geldi. ismini duyunca istemsiz ağlıyorum....