gecenin bi vakti içim daraldı yine... akşam üzeri budo'ya bırakırken yolda babamla muhabbet ediyorduk. konu bi şekilde ortalığa çıkmasını isteyeceğim son konuya geldi.
a ile o olaydan sonra hiç görüştünüz mü dedi. hayır ne görüşeceğim bir daha onunla, anasının amına kadar yolu var dedim. bu arada a da eski sevgilime yürüyen, yıllarca dost hatta kardeşim bildiğim karaktersiz oluyor. neyse o muhabbet sırasında bana bir kez daha dedi ki, "hayatının hangi anında olursa olsun yani kaç yaşında olursan ol evine, mahremine her arkadaşım gördüğün insanı sokma. insanların ne bok olduğunu o zaman anlarsın.."
her zaman dikkat etmişimdir aslında bu söze. fakat bunca zamanda anlayamamışım be sözlük, insana da bu koyuyor..
son 2 yıldır evime soktuğum tek kişi oydu, evimin anahtarına kadar vardı üstelik onda. o derece güvenirdim kendisine.. hatta bu a benim liseden sıra arkadaşım, üstüne de bu son 2 seneden önce de 1 sene boyunca aynı evi paylaştığım insan oluyor.. eski sevgilimle o zamanlar da şakalaşır ederdi, ama hiç bu gözle baktığını düşünmezdim. nasıl bir yokluksa, amına koduğumun evladı kızla ayrılır ayrılmaz kıza yürümüş ya la..
gerçi kız, a ile aynı evde yaşadığımız ilk zamanlarda da bi anormallik var sanki bu çocukta demişti de inanmamış, üstüne "eğer ben a'ya da güvenemeyeceksem şu hayatta ailemden başka güvenebileceğim kimse yok demektir" demiştim.
meğer haklıymış, haklıymışım. gerçekten hayatta aileden başka kimseye güven olmuyormuş. keşke bu gerçeği böyle bir yol ile öğrenmemiş olsaydım..
önce o, ardından da a.. hayatta ailemden sonra en çok değer verdiğim, güvendiğim 2 kişiden de hiç beklemediğim darbeler yedim. işin kötü yanı, insanlara zaten kolay kolay inanan, güvenen bir insan değilim. artık insanlara nasıl güveneceğim, hiç bilmiyorum sözlük. yalnızca artık bildiğim, öğrendiğim bir şey var. kimsenin yokluğu ile ölünmüyormuş...