düşünüyorumda herkes yaşıyor, herkes acı çekiyor, bir gün ölüyor. peki neden sürekli *her şey bir tek benim başıma geliyor* hissi var. bir türlü içimden atamıyorum. terkedilince tüm dünyada terkedilen tek insanmışım depresifliği, ihanete uğrayınca birazcık bile haketmemiş gibi masumum düşüncesi, başarılarımda herşeyi ben sırtlanmışım kibiri ve sevilmeye hakeden tek insanmışım özgüvenim neden? kendimden tiksindiğim, kendimden nefret ettiğim zamanlar hepsi uçup gidiyor ama hep sanki kendimden sakladığım bir sırrım varmış gibi. bir itiraf etsem hepsi geçer mi?