bugün
yenile

    asosyal itiraf

    -1
    +
    -entiri.verilen_downvote
    aslında çok güzel olan ama beni karanlıkta ölüme terk eden bir mağaradayım. dışarıya çıkışı kapanmış bir mağara. yanımda ne bir el feneri ne de bir kibrit var. hatta yiyecek ve içecek de almamışım. yola çıkarken bir mağaranın dikkatimi çekeceğini, benim de aklımı bir kenara bırakıp bu mağaradan içeri gireceğimi ve aptalca bir hareket sonrası girişin oradaki kayanın mağaranın girişini tek bir delik bile bırakmayacak şekilde kapatacağını nereden bilebilirdim? doğrusu bu mağarada bulunmak garip bir mutluluk veriyor. ama eğer bir şeyler yapmazsam da bu mağarada sefil bir şekilde öleceğim. belki öldüm. sadece burada yaşadığımı hissediyorum. belki de ileride bir çıkış olmasa da bir umudumun olmasını dilediğim için hayali bir ışık görüyorum ve yürüyorum. ömrümün son anlarını son enerjimi bir umut uğruna harcıyorum. bir yandan da bu mağarada bulunduğum için çoğu insanoğlunun erişemeyeceği bu şansa erişebildiğim için mutlu oluyorum. ve gözlerimi bu mağarada hem biraz daha fazla bulunamadığım için hüzün ile hem de bu eşsiz şansa sahip olduğum için mutlu olarak, mona lisa'nın o meşhur yüz ifadesine benzer bir yüz ifadesiyle sonsuza dek yumuyorum.
    ... diğer entiriler ...