annemle baya bozuğuz bu aralar bi bi hafta iki hafta kadar oldu. hiç konuşmuyoruz, bi kaç kez denedim dönüt alamadım. iletişim kurmadık. telefonlarımı açmadı, açacağı zaman babama açtırdı falan işte. hiç yüzü gülmüyo ben etrafındayken, ben görmedim yani hep sessiz. etrafımızda insanlar olduğunda normal davranıyo ama ben yokmuşum gibi devam ediyo hayatına. böylece geçti bi kaç hafta. neyse dün işte, sabah alarm sesine uyandım alarm kurmadığım halde. baktım saate 12:43 gibi saçma sapan alarm kurulmayacak bi saat. şaşkın bi halde kalkıp salona geçtim, kahvaltı hazırlamış öylece oturmuş beni bekliyo. günaydın dedim, bi cevap alamadım. öylece yemeğimi yiyip kalktım, odama geçtim. akşama kadar da çıkmadım takıldım film falan. akşam teyzemle oğlu geldi, oturuyoruz işte bi iki saat falan geçmiş herkes kendi halinde. annem teyzemle mutfakta biz oturuyoruz içerde. birden mutfağa doğru yöneldim teyzeme seslendim ne diyecektim o sıra hatırlamıyorum. annem kafasını uzattı, efendim dedi benim kuzen seslendi sanarak. o sıra göz göze geldik, uzun zaman sonra yüz kaslarının yanaklarından kulaklarına doğru ilerleyişini gördüm. ardından dünyada bu kadar güzel tebessüm eden bi kadın görmediğimi hatırladım