yaklaşık yarım saat önce sınavdan çıkıp eve doğru giderken, 50-55 yaşlarında bir teyze gördüm. market arabasına büyüklü küçüklü su siselerini doldurmuş zorlanarak götürüyordu. önünden bir geçtim yandan baktı, az daha ilerledim. kendi kendime ''ulan iyilik yapmaya niye çekiniyorsun git yardim et" dedim. gittim dedim "allah razı olsun" falan dedi. başladık götürmeye 'nerelisin' derken arap olduğunu ırak'tan geldiklerini öğrendim. 'sular biraz fazla değil mi' dedim hay demez olsaydım. meğersem evlerinde 4 gündür su yokmuş. bu da yetmedi "abi ne is yapıyor" dedim, durdu savaşta öldü dedi. geliniyle beraber yaşıyorlarmış. damadı da savaşta ayağını kaybetmiş, toplam 10 kişi ufacık bir evdeler be sözlük. eve varıncaya kadar arapça, türkçe bana bakarak bir sürü iyi şey dedi. en sonda da şiseleri evine kadar bıraktım gittim. ardından da hemen bir sigara yaktım, "ulan dedim bizde derdimiz var, zannederiz ne hayatlar var be" dedim.
özetle: bu dünyada iyilik yapmaya bile çekinir olduk, dert gerçekten çük* gibiymiş herkes en büyüğünü kendinde zannedermiş.