geçenlerde bir kızla tanıştım. benim tüm gizemli yanlarımı isteyerek çözümleyebildi çok kısa sürede. kendimi ne zaman yalnız hissetsem, sanki bunu hissediyormuş gibi mesaj attı, aradı ya da yanıma geldi. sesinde anlamlandıramadığım bir huzur var. sesi o kadar huzur veriyor ki o konuştuğu zamanlarda '' sesin çok güzel'' demekten kendimi alıkoyamıyorum. ara sıra kendimden kaçıyorum. kendimden kaçtıkça çevremden de kaçıyorum. onu yalnız bırakabilecek kadar kör olabiliyorum bazen. ama yine de her seferinde beni affediyor ve kızmıyor. oysa ben hayatımın geri kalanında; yaptığım doğru-yanlış davranışlarıma kızan insanlar tanıdım. çok değişik biri. gözlerindeki kahvenin tonu o kadar güzel ki; baktıkça gözlerimi alamıyorum. sanki bir karadelik beni içine doğru çekiyor. bazen kendime hakim olamıyorum, bildiğiniz yürüyorum falan. ama 'içten içe diyorumki salak mısın emekli? bu kaybetmek istemeyeceğin türden bir insan.' mesela en sevdiği renk siyah. sanki benim sırlarımın karanlığını seviyor gibi. karakteri; benim karanlık yanlarımı kimselere göstermeden benim için aydınlatıyor gibi. ve insan 20 yaşında böyle birine rastladığı için; tüm geçmişini göz ardı ederek mutlu olabiliyor. çünkü ne yaparsa yapsın; 'koşabileceği bir kapısı, doyasıya bakabileceği bir çift göz ve huzur veren bir ses' onu hep affedecek bir vicdana sahip.