asosyal itiraf

geçen hafta eski sevgilim aradı sesi tuhaf geliyordu. içmişti. neden aradığını sordum. özür dilerim dedi. neden diliyorsun dedim özür dilerim işte dedi. biraz daha nasıl olduğu neyi olduğu hakkında konuştum. açılacak gibi oldu ama arkadan başka kız sesleri geldi kapatması gerektiğini söyledi. uzatmadım pek. peki dedim kapattım. onunla epey kavgalı bir şekilde ayrılmıştık. sebebi çok yalan söylemesiydi. ne kadar çabaladımsada artık ona normal gelmeye başlamıştı. düzelmiyor gibiydi. en berbatı da birisinde hayatı hakkında çok berbat bir yalanını daha öğrenmiştim her şey bende o an kopmuştu. şöyle düşünün; başından beri kendisine üzülerek yaklaştığınız insan, size o konu hakkında yalan söylüyor, konu başlı başına kandırmaca ve yalanlardan ibaret. doğruları bildiğinizi bile bilmiyor. ama yalanına da devam ediyor. geceler boyu her şeyden habersiz ağlıyorsunuz. kandırıldığınıza, her şeyin yalandan ibaret olduğuna, acaba söyleyecek mi yoksa devam mı edeceğine. kendinizden utanıyorsunuz ağlıyorsunuz... dayanamadım artık. birinde sıradan bir olay büyüdü büyüdü büyüdü her düşündüğünde bu olayların aklına gelmesi daha dayanılmaz daha itici yapmıştı beni. artık daha da büyüyünce alakası bile olmadan o noktada kesmiştim her şeyi. ipler burada kopmuştu artık bizim için. o andan sonra herkese karşı mesafeli olmaya başladım ben çünkü güvenemiyorsunuz kolay kolay. bu olaylardan sonra 1 yıl geçti. ertesi sabah kendisini merak edip tekrar aradım. dün gece neler olduğunu sordum biraz ayrıntılı anlattı. aradığı için üzgün olduğunu söyledi. en son neden özür dilediğini sordum. biraz geçiştirdi. ısrar ettim uzatmadı. yaşadıklarımız için dedi. o kadar da kötü değildik aslında dedim. evet dedi. itiraf bile edemedi. hala aynıydı geçiştirmeleri. kapattık. bense şimdi aklıma geliyor hala aynı üzülüyorum onun hakkında. bir insan böyle olmamalı. olmamalı kesinlikle...