korkuyorum sözlük, hem de çok korkuyorum. şu an hastanedeyim, anneannem 2 aya yakın burada kalıyor, annem de en başından beri onun yanında refakatçi olarak kalıyor. son 2 ayda sorumluluklarım haddimden fazla arttı. daha önce de az bir şeyler yazmıştım buraya ama bu sefer her şey hiç olmadığı kadar kötü. 2 saat diye ameliyata aldılar geçen hafta anneannemi ama ameliyat tam 6 saat sürdü. geçen gün doktor "artık yavaş yavaş toparlayacak." dedi. hemen ertesi gün fenalaştı, acil ameliyata aldılar dün gece. durumu hala çok ciddi. elimizden dua etmekten başka bir şey gelmiyor, bekliyoruz sadece. ben hiç aralıksız bu kadar ağlamadım sözlük. daha önce böyle bir şey yaşamadım. kimseye güvenmiyorum artık, kimseyi sevemiyorum. insanlar samimi gelmiyor. şu an dört bir yanım insan kaynıyor, hepsi anneannem için gelmiş. yarısını tanımıyorum, bazılarını 10 yıldır görmüyorum. diğerleriyle de aram hiç iyi olmamıştır. ama bugün hepsi benimle konuşmaya çalışıyor. "neden?" diye soramıyorum. "ben sizi hiç görmemişim bu zaman kadar, şimdi niye benimle ilgilenmeye çalışıyorsunuz ulan? bu günü özel yapan ne?" diye bağıramıyorum. özlüyorum sözlük, çocukluğumu özlüyorum. bana kurabiye ve sütlaç yapmaya bayılan, beni hiç kırmayan, hatta en ufak bir kötülüğünü ne gördüğüm ne de duyduğum kadının, anneannemin, sağlıklı halini özlüyorum. bütün bunların üstüne bir de kodumun üniversitesi için çalışmam lazımmış. sınavlarım yaklaşmış da sonuçlarım ne olacakmış. bu nasıl iş lan? siz ciddi misiniz? büyüdükçe bu dünyanın yaşamaya değer bir yer olmadığına daha çok kanaat getiriyorum.
edit: imla