sözlüğe ilk yazım,ilk itirafım.10-11 yaşlarındayım.elimde bir kibrit yakıp atıyorum.okuldan dönüyorum.apartmana girdim hala yakıp atıyorum.4.katta amcamların evi (aile apartmanındayız) bir kasa gibi bişe var üstünde gazete onun üstünde ayakkabılar ve kapının önüne doğru sıralanmış.bi yaktım kibriti attım gazetenin üstüne gitti.üfledim uğrastım sönmedi kücük çaplı bir şekilde yanıyordu.eve cıktım üstümü değiştim dışarıya cıkacağım kapıyı açtım karşımda dumanlar hemen kapattım.annem geldi ne oldu dedi kapıyı açtım gösterdim.inerim aşagıya ne var ne yok hep yanmış.kibritte apartman boşluğuna attım.bütün apartman iptal.amcamlar geldi attılar beni apartman boşluğuna kibriti gördüler.parmak izine bakacaklarmış 1 hafta uyuyamadım.babama vermişler kibriti.sonra aradan haftalar aylar yıllar geçti ses yok bizimkilerden.babam bana kıyak geçti herhalde.arada anneme diyorum ben yakmıştım.boşlama diyor kadın haklı şimdi o zamanlar hep yalan söylerdim makine gibiydim.şimdi doğruyu diyorum yine inanmıyorlar.7 sene oldu babama bu konuyu hala açmadım.ama yaptığımdan pişman değilim.şimdi o amcamın çocukları yüzünden hayatımız biraz sekteye uğradı.konusmuyoruz onlarla sildim onları.keşke evlerinin icine kadar yansaydı.bazen yalan konuşmak işin sonunda acı cektırmiyormuş o zamanlar yalan konusmasam bir ton dayak yemiştim bana inanırlardı...