bir yaz ablam ve babamla beraber köye gittik. ilk kez istanbul'dan uzaklaşıyorduk ve bu bizim ilk tatilimiz sayılabilirdi. ben henüz 6 ablam ise 9 yaşında. istanbul'da olduğumuz sürede sokak oyunları oynamak dışında bir şey yaptığımız yoktu öyle çok iyi durumu olan bir aileye sahip değildim. aslında demem o ki bir bisikletimiz yoktu. köyde bizden yaşça büyük olan kuzenimiz bizi karşılamaya geldi ve yanında bir bisiklet vardı ablamın da benim de gözlerim parladı hemde ne! koşa koşa yanına gittim kuzenimin beni bisikletin önüne atıp eve götürdü. sonra bir kaç kez gezdirdi de.ablamı hava çarpmış olacaktı ki tatil boyunca hiç yataktan çıkamadı e bisikletle de gezemedi... neyse dönüş günü geldi. hep birlikte otobüse bineceğimiz yere gideceğiz,kuzenim hadi biriniz gelin dedi. ben hemen atladım ben ben ben diye,ablama fırsat vermeden atladım. biz önceden gitmiştik otogara,o babamın yanında o suratı öyle düşük,hiç unutmuyorum.yine de, yol boyunca yani yaklaşık 20 saat kadar onun koynunda yattım.yine de yatırdı. kızmadı küsmedi. çok uzun yıllar ona bundan pişman olduğumu ağlayarak anlattım hep güldü sarıldı önemsemedi yada öyle davrandı ama o kadar pişmanım ki. şimdi elimde olsa bırakın bisikleti vermeyi gideceği yere sırtımda taşırdım,o kadar özlüyorum ki... velhasıl kelam itirafım o ki,aslında bisiklet sürmeyi bilmiyor değilim sadece o günden beri bir daha asla denemedim.