kelimelerin manasını yitirdiği durumdur. ilk başta anlamazsın. sıcakken pek hissetmezsin derler ya aynen öyle işte. ayrıldığın kişi belki uzaktadır o vakit işin kolay! kafanı bir meşaleye verir başını yastığa koyana kadar vaktin nasıl geçtiğini anlamazsın. sonrasında göğsün daralır varsa telefonda fotoğraflara bakar anılarla hesaplaşır sızar kalırsın. uyandığında hiç bişey hatırlamaz insan ama onu hatırlatan bi fikir bi koku bi eşya vs. böğrüne bıçak yemiş hissi ile boş boş bakakalmak duvarlara sonrası yine aynı döngü. bir de her gün gittiğin yerde onu görmek gibi durum içindeyken daha fena! onu gördüğünde napacağını bilememek bir zamanlar herşeyini paylaştığın insana bi yabancı gibi davranmak koyar adama al burda da bi döngü sana. en zoru da fotoğrafları silmek, anısı olan cisimleri çekmece diplerine yahut gözden ırak yerlere saklamaya atmaya çalışmak. sahi o müstesna hisleri hangi sandık,çekmece yahut çöp kutusu yok edebilir ki?