yolda yürürken, toplu taşımadayken, bir kafede veya pencerenin önünde otururken insanları inceliyorum. kafamda binlerce senaryo kuruyorum; merak ediyorum, irdeliyorum. mimik çizgilerinin, yara izlerinin hikayelerini hayal ediyorum. ilk aşklarını, kaybettiklerini, en son ne zaman ağladıklarını...
sanki mutlu insan yok. yüzlerindeki her çizgi bir ağırlık, bakışlarının güçsüzlüğü güneşin ışığından değil de, yüreğin karanlığındanmış gibi.
keşke hepsinin fotoğrafını çekebilsem, resmini çizebilsem, hepsine türkü bestelesem, şiirler yazsam...
ne kadar insan varsa, o kadar hayat var. hepsini tekrar yaşatsam.