insanlar da ağaca benzer. ekilirler yaşam suyu verilir ve toprağa tutunulması beklenir. yaşamamızı kararlarimizdan önce ekildigimiz yer verir. güneşten gücümüzü alır, topraktan besleniriz. bende durum böyle değildi ben gölgeleri sevdim ve güneşten hep kaçtım. daha iyi geliyordu bana çünkü güneşe çıktığımda acı cekiyordum. hayatım normal olmadı toprağımı begenmedim ve başka topraklar aramaya koyuldum. bu durumda iki seçeneğim olacaktı. ya kök salacak ya da köksüz kalacaktım. kök salmayı çok denedim ama her zaman gölgelere kaçma ihtiyacı duydum. ve her defasinda çektiğim acıdan çok acı çektirdim. sonra kabullendim benim hayattaki yegane yaradılışım bu yüzden. çünkü bana bakıp yaptıklarımı ve yaşadıklarımı görüp kendi yollarına çeki düzen veren insanlar oldu. hamlardı piştiler sonra kavrulmamak için beni azad ettiler. hayat bana "ben" olmayı öğretmedi bunu istemedi bile. ne zaman bana gerçek bir el uzansa o eli tuttum onu karanlığa çektim ve ardından kendi karanlığıma çekilip bir başına bıraktım. hiç biri zafer degildi tam tersi yenilgi, hezimet ti. ama her zaman yazilanın bu olduğunu ve benim dünyadaki görevimin ibret alınacak insan olduğunu düşündüm. bana bakıp hayatını düzene sokan insanlar çok. yaptığım hataları bir bir suratıma vurup beni kendime getirmeye çalışmalarını görmezden gelip hep kendi yolumdan karanlıktan gittim korkmamak için ıslık çaldım durdum.
0
"bir şeftali bir şeftali" diye bir çocuk kitabı var samed behrengi'nin, onu anımsattı bana yazdıkların. bendekini bir arkadaşıma hediye ettim ama en kısa surede sana da hediye edeceğim bir başkasını, kendini bulacaksın eminim. :) - lilith 01.05.2016 15:51:43 |#2622540
0
hadi bakalım. güzel olur. kitap okuma şevki gelir belkisinden :) - lorride 02.05.2016 23:11:16 |#3316515