asosyal itiraf

öncelikle biraz uzun kasacağım şimdiden pardon':) ruhum çoktan öldü. içimde gerçekten ölen biri var dibine kadar hissediyorum. 1 yıla yakın süredir böyleyim, şu 3 günlük dünyanın 71. saatindeyim ve o kalan 1 saatin bitmesini büyük bir heyecanla bekliyorum^^ güçsüz değilim aksine allah affetsin biraz egoistim. modum düşük çünkü bunu ben yaratmadım. kendimi insanlardan soyutlama fikrini de seve seve kabul etmedim açıkçası. neden böyle olduğumu bilmeyi çok isterdim. keşke kız meselesi olsa ya da parasızlık ya da başka bir şey. unuturdum belki, ya da unuttum diye kendimi kandırıldım. saat 04:00 itibariyle 3 gün içerisinde sadece 2.5 saat uyumuş olacağım. çünkü vizeler. hayatta en keyif aldığım şeylerden biri uyumak halbuki. ikincisi de fenerin maçını izlemek gerçi o da üzüyor bu aralar ama canı sağolsun. sabahattin ali'nin de dediği gibi bir insan bir insana elbette yeterdi. fakat o da yok. olduğu zamanda illa pot kırıyorum aptal aptal fevri davranışlar sergiliyorum. çünkü insanlarla konuşmayı, ne denilebileceğini gerçekten unuttum. allah belamı versin ki yavaş yavaş tükeniyorum, ruhen bitiğim ama fiziken de biteceğim günü bekliyorum. bu saate dışarı çıktım, bilen bilir konya da bu mevsimde bile fena ayaz olur ama olsundu. içimi dökecek birileri yok. bunun sebebi ne benim ne başkası. ön yargılarımız, çekincelerimiz,aptalca davranışlarımız vs. 2 ay istemediğim hayatı yaşıyorum, değiştirmek için de seçenekler kısıtlı. bunun farkında olup bir şeyler yapamamak kötü. seviyorum, sevilmiyorum. birileri tarafından sevilme,özlenme duygusunu deli gibi özledim. birinin bir şeyi olmayı ya da bir şeyleri can-ı gönülden sevmeyi inanın çok özledim. hissiz olmak benim seçimim değildi ama bunu insanlar yarattı. ne yalan söyleyim yakıştı da bana. kötü şeyler hep yakışıyor zaten. iyi şeylere milyarlarca yıl uzaklıkta olmanın derin üzüntüsünü yaşıyorum sözlük. kimse bize mutluluk sözü vermedi ama olsundu be sözlük. arada nadiren de olsa iyi şeyler yaşamak bizim hakkımızda değil mi? gerçekten yoruldum. uyumak istiyorum gözlerim izin vermiyor, kırıyorum kırılmıyorum ama vicdan azabı çekiyorum. kimseye zerre fayda dokunmayıp dolaylı yoldan zarar vermek canımı yakıyor. özlüyorum allah belamı versin ki çok özlüyorum ama neyi özlediğimi bilmiyorum. bu da üzüyor beni. kendimi üzdügüm yetmiyormuş gibi başkasını da üzülüyorum, bu da beni kahrediyor. neyse özetle bir insan ne kadar uyumazsa o kadar uyumayacağım, yenilmeyeceğim ama yenmek içinde çaba göstermeyeceğim. çaba gösterinin allah belasını versin. ya içimdeki boşluk beni yenecek ya da ben onun içine güzel şeyler ekleyeceğim. eyvallah':)