gece 2 yine onun hayaletiyle boğuluyorum kafamın içinde bir hayaleti var bunu kendim yarattım ve ondan kurtulamıyorum sabaha kadar sürecek bir hayalet bu gece rüyalarımda gündüz yaptığım her işte. kurtulmak istiyorum, gelmeyecek birini, bana tekrar aşık olmayacak birini beklemek istemiyorum, yoruluyorum, tükeniyorum sadece. bazen ona sayfalarca yazı yazıyorum, bazen tek kelime yazacak gücüm olmuyo. ona koşulsuz bir şekilde aşığım. denedim başkasını sevmeyi, yeniden aşık olmayı denedim olmuyo, aklımda onun hayaleti varken yanımda başkası bile olsa acaba o beni böyle görse ne hisseder diyorum, canını yakmak istiyorum canım olan insanın biliyorum ki onun canı en ufak biçimde yansa ben burada kül olurum. kilometreler var aramızda, mesafeler ve engeller var çok değil bir kere sesini duysam, bir kere öpsem eminim gider bu hayalet. umutsuzca bir hayalete aşık olup sabaha kadar onun yokluğunda boğulmak tarifi imkansız bir durum. canım kor gibi yanıyo ve ben gülüyorum. anlatmak bile istemiyorum artık sanki onu anlattıkça bitti o, sanki onu sevdikçe imkansızlaştı, sanki ona daha çok aşık oldukça nefret etti benden, sanki hayatımı ona adamaya hazır hissettiği için korkup kaçtı benden, kaybetmekten korktukça kaybedilmekten korkmadı beni. bir insanı harcamak kolaydır o beni harcadı ben duygularımı harcadım. en sonunda çok konuşan kişi olan beni mutsuzluğa ve sessizliğe sürükledi. içinde bulunduğum çaresizliği anlatmak imkansız. zaten anlatsam da kimse anlamaz.