asosyal itiraf

fotoğrafını her gördüğümde, dost meclislerinde her adı geçtiğinde, onunla geçtiğim yerlerden geçtiğimde kısaca aklıma her geldiğinde içim titriyor. mutluysam bile bi hüzün çöküyor. hatta bazen kahkaha atarak gülerken aklıma geliyor bi anda susuyorum. müzik dinlerken bazen bir ezgi küçücük bir tını duyuyorum sanki onun sesi. hani leyla ile mecnunda diyor ya ''sen sevdiğin birinin sesini unutmak nasıldır bilir misin'' ben bilmiyorum işte. öyle bir hafızam var ki ne sesini ne yüzünü ne beraber yaptıklarımızı unutuyorum. her şeyi en ince ayrıntısına kadar hatırlamaktan yoruldum be. bakıyorum şöyle bi etrafıma derdi dağları aşmış o kadar çok insan var ki benim derdim hiçbir şey. hatta benim de bambaşka sıkıntılarım var ama hepsini bir kenara bırakıp sırf onu düşünüyorum. bu nasıl bir lanettir.