ben çocuklara küçük yaşta yoğun din bilgisi ve dersi verilmesine karşıyım çünkü bu konuda sıkıntı yaşamışlığım var.
ben çocukken çok yaramaz bir çocuktum ve sürekli azar işitirdim. dedemler babamı sevmez, ona bir şey diyemedikleri için beni hor görür kızarlardı. daha beş yaşlarındayım, artık canıma tak etti, ne yapsam azar işitiyorum. annem çalışıyordu, o yokken amcam evde kızıyor, o yaşta çocuğa temizlik yaptırtıyor falan. o yaşta ben şunu öğrenmişim, çocuklar ölünce cennete gider, büyüyünce günahlar yazılıyor ya o zaman cehenneme gidebilir. bende geceleri hep tavana bakıp allahla konuşurdum. niye beni kimse sevmiyor, sen seviyorsun büyümeden gelicem yanına diye. işte ben beş yaşımda
intihar etmeye başladım. birkaç kere denedim, balkondan atlamaya çalıştım olmadı. sonra altı yaşımda okula başladım, anlamıyorum dersleri, hoca azarlıyor annem azarlıyor kendimi aptal hissediyorum, tekrar kutu kutu hap içmeye başladım, böbreklerim zarar gördü. sekiz yaşımda dayım kız kaçırdı, askerde olduğu için yengem bir süre bizde kaldı. o zamanlar annem iş yerinde oldukça yengem bir şeye kızıyor beni oklava, sobanın demiri, süpürge ne buluyorsa dövüyordu, kendi yatardı dağ gibi bulaşığı bana yıkatır, temizlik yaptırırdı. korkuma kimseye anlatamıyordum. iyice korkak içine kapanan biri olmuştum. ve artık dayanmaya gücüm kalmamıştı ve büyümeden yanına geleyim allahım diyordum ve bu sefer bileklerimi kestim olmadı.
beş ve sekiz yaş arası kaç kez intihar ettim bilmiyorum. ama hep beni cesaretlendiren çocukken ölürsem cennete giderim bilgisi oldu. böyle bir bilgiyi bir çocuk neden bilmek zorundaydı. çocukken hep düz mantık düşünürüz, bende öyle yaptım, madem cennet çok güzel o zaman çocukken öleyim ve bu acılardan kurtulayım. bu sebeple çocuklara ne öğrettiğinize ve söylediklerinize dikkat edin.
her şey için teşekkürler...