asosyal itiraf

ilerde çocuklarım olursa onlara anlatmam gereken bir hikayem var.baba diyecekler neden bu kadar üzdüler seni, insanlar gerçekten bu kadar kötü mü ? şanslı bir çocuktum ben.küçük bir şehirde, babamın iyi bir iş ve annemin iyi bir paraya sahip olduğu bir aile.bir dediğim iki edilmedi.ilkokul 2-8 arası bakıcı gibi bir öğretmenim vardı, haftada 2 kez derslerime yardımcı olmak için gelirdi.galiba şuan ki matematik pratiğimi ona borçluyum. güzel restoranlarda yemekler yerdim hep.her zaman param vardı ama o küçük şehirde yaşayabilecek kadar.gezdim, eğlendim, sabahlara kadar içtim ama hiç yurtdışına çıkamadım.hep hayalimdi. çok kız arkadaşım oldu, çok yattığım, seviştiğim.yakışıklı da çocuktum.o zamanlar uzun saç modası vardı ve fırça gibi saçlarım vardı, gerçekten çok yakışırdı.neyse. şımarıklıktan iyi bir liseyi kazanamadım.o zamanlar özel okulda yoktu şehirde.mecbur düz liseye gittim.düz liseye giden varsa bilir anadolu lisesi gibi değildir, it serseri bolca.zeki çocuktum hepsine sevdirdim kendimi.insanlarla nasıl konuşulacağını bilirdim, onlara da yaklaşılması gereken şekilde yaklaştım.hepsi sevdiler çoğu da çok iyi çocuklardı, o günleri çok özlüyorum. 6-7 kişilik bir yakın arkadaş grubum vardı. ufacık bir şehirde yapılabilecek her şeyi yaptık onlarla.çok eğlendik, çok para saçtık, çok güldürdük. ama bunlar bu küçük dünyamın görünen tarafları.görünmeyen tarafları çok derindi, çok acıtıcıydı. değişik bir ailem vardı.herkes kendi halinde.ailemle asla dertleşemedim, asla bir sorunum olduğunda anne böyle oldu yardım et diyemedim.ablam zaten benim lise zamanım üniversite için şehir değiştirdi, koptuk.bu kadar bolluğun içinde boğuldum yıllarca. benim kişiliğim biraz farklıdır.insanları kandırmasını, insanlara salak yapmayı bilirim.bundan dolayı hiç dayak yemedim çünkü bir şekilde kendimi ya kurtardım ya beni kurtardılar. arkadaşlarım beni hiç dinlemediler.dinlermiş gibi yaptılar ama başaramadılar, yemedim.hep içime attım, anlatamadım, başaramadım. sonra bir sevgilim oldu, çok oldu ama bu özeldi.çok aşıktı bana, gerçekten aşıktı.hayatında ilk defa benimle sevişecek kadar.bende onu çok sevdim, fazlasıyla sevdim.hayatımdaki herkesin teker teker tokatladığı gibi o da hayatın tokadını attı bana.kendi bencilliği yüzünden benden ayrıldı.beni dibe soktu, beni mafetti, aylarca ağladım, uyuyamadım, gerçekten berbat günlerdi.zor geçti ama bir şekilde geçti ama çok zor geçti. üniversiteyi kazandım istanbul'a geldim.ilk yıl insanlarla arkadaş olmayı denedim, gerçekten çok çabaladım ama yok onlarda aynı insanlardı, siktir ettim eve kapandım.dünyadan kendimi koparmaya başladım, uyuşturucuya düştüm, müziklere daldım, filmler izledim, bir ton oyun oynadım.aylarımı harcadım o sikik oyunları oynarken.sadece beynimi uyuşturdum, çok okudum, yazmaya çalıştım. etrafımdaki insanların sikik dertlerini dinledim, onlara yardımcı oldum, çözümler buldum, mutlu ettim ama kimse gelip sormadı sen iyi misin sen nasılsın diye. hayatım şuan aynı düzende devam ediyor.son zamanlarda aşk hayatımda bir hareketlenme oldu.gözlerimin açılmasına, bu çukurdan çıkmama yardımcı olacaktı belki.o da gitti, istemedi.belki bu çukura girmek istemedi, haklıydı, çok haklı.çok şey paylaşamadık ama özlüyorum onu.keşke gitmeseydi, çok mutlu edecektim onu. çok değişik bir insanım ben.bir gün mutluyum bir gün birini kaybetmiş gibi üzgün.belki de sürekli bir şeyler düşünmekten oluyor.çok düşünüyorum, bu yüzden de uyuyamıyorum.bazen de uyuyorum. küçük şeylerden inanılmaz mutlu olabiliyorum.mutluluk benim için çok değerli, bu yüzden sanırım. ama gün gittikçe doluyorum ve yuvarlanıyorum.anlatamıyorum kimseye, eskisi gibi insanda kalmadı etrafımda.esrar içiyorum, içki içiyorum, sigara içiyorum.bir şekilde dağıtıyorum kafamı ama çok sıkılıyorum.sürekli okul ev okul ev.öyle haftasonu dışarı çıkacak arkadaş grubum yok. alıştım esasında.bir şekilde dertlerimle başa çıkmayı öğrendim, bazen o kadar duygusuz oluyorum ki hatırlamıyorum bile bunları.ileride beni çok etkileyecek bir şey olursa nasıl başa çıkıcam diye düşünüyorum. başa çıkarım ama, bir kere öğrendim, bir daha öğrendiğimi unutmam. aptal insanlar gibi olmak istiyorum.bütün gün dışarılarda gezeyim, akşam dizilerimi, saçma sapan programlarımı izleyeyim, yatağa yattığımda da 5 dakika içinde uyuyayım. hayatta herşeyin farkında olmak gerçekten çok kötü.insanlar içinde yükseliyorsun ama gittikçe yalnızlaşıyorsun.