asıl sorun yanlız olmak da değil yanlız hissetmek.
arkadaşlarından, okulundan veya işinden evine döndüğünde telefonuna şöyle bi baktığında bir kaç önemsiz oyun bildiriminden başka bildirim gelmiyorsa ve sen gelmeyeceğini bildiğin halde yine de sürekli kontrol ediyorsan üzgünüm ki sen de bendensin. ben kim miyim, ben o hep bırakıp gitmeyen hep tek edilen aşktan yüzü gülmeyen tarafım. geceleri hatırlamasam aslında kötü bir şey de değil hani. sadece şarkılarda sol yanın oyuluyor gibi oluyor. sonra bi sigara yakıyorsun. derin bi nefes çektikten sonra bu da geçer deyip yoluna devam ediyorsun. bu her gün devam edince artık alışıyorsun yanlızlığa. kalabalığı sevmiyorsun. ailenden uzak kalıyorsun. yemek saatlerinden başka neredeyse görüşmüyorsun. sonra en yakın arkadaşına anlatıyorsun bunları. onunla da hayata sövmekten başka bir şey yapamıyorsun çünkü asıl ilaç sende oysa. her şey senin hatan. tüm bu olan her şey bi domino taşı gibi hepsi bir şeyi tetikliyor ve sonunda her şey başımıza yıkılıyor.
hani bazen sabrımızın sonuna geliyoruz da niye güzel günler hep geçmişte diye bi hayıflanıyoruz ya. hah bugün de o günlerden işte.