bir kızdan hoşlanıyordum. bunu ona söylediğimde beni sınıfın ortasında rezil etti. utanmadım hüngür hüngür ağladım. daha sonra, hiç bir kızdan bi tat bi heves almamaya başladım. aşka o kadar susamıştım ki gözüm hiçbir şey görmüyordu. bir sabah namazı vakti açtım elimi yaradana yalvardım en içten duygularımla. allahım dedim karşıma öyle birini çıkar ki onu çok seveyim. çok değil 2 ay sonra bir kız geldi sınıfımıza. gözleri kahverengi, gülüşü tam benim dengim. bana bakıp bir güldü, bi daha ben gülemedim. aşık oldum ona, deli gibi hayvan gibi her fırsatta dile getirdim bunu oysa her fırsatta defetti beni. 4 yıl bekledim sözlük. karşılık vermeyeceğini bile bile tam 4 yıl. hani demiş ya adam bir umuttur yaşamak hah işte öyle umutla, gelmeyeceğini bile bile bekledim. en sonunda ne ciğerim dayandı buna ne kalbim. onunda yaptıkları eklenince bunun üzerine sevgi felan kalmadı. unuttuk gitti. ama yıllar sonra bir şey dikkatimi çekti tam dört sene sonra bir şey. ben hatayı en başında yapmıştım. dört sene önce o sabah namazında dua mı eksik yapmıştım. küçük bir cümleyi es geçmiştim. o da beni sevsin demeyi unutmuştum. bu unutkanlığın cezası kalbim aklım ve ciğerlerim çekti.